از انقلاب چه انتظاری داشتیم ...

جوونایی که ، ناکام شهید شدند ، مادرانی که داغ عزیز دیدند ، پدرانی که در حسرت دیدار دوباره فرزندشان ماندند و در آرزوی یک دیدار دوباره با فرزندشان سوختند و ساختند و عکس به بغل در تابوت گذاشته شدند . اما این خون ها و داغ دل ها و حسرت ها نتیجه دادند ، شاه رفت ، امام آمد ، انقلاب شد و بهمن 57 برای همیشه در تاریخ سربلند شد و همیشگی ماند . انقلابی زیبا ، که رنگین بون به خون شهدایش ، آینده را ترسیم می کرد ، مردم را امیدوار می ساخت ، و رهبری را نگران ؛ که نکند آنی شود که بعد رحلت پیامبر بر سر حکومت اسلامی که پیامبر (ص) آن را نهاده بود بیاید ! روز به روز مشکلاتی پیش میامد ، و امام با درایت آن ها را کنار می زد . پس از وی رهبر معظم انقلاب امام خامنه ای طلایه دار شدند .
با مشکلات مبارزه کردند ، تا به الان رسیدیم .
اما آیا انقلابی که امام ره ترسیم کرده بودند و مقام معظم رهبری و مردم انتظار داشتند این بود ؟ که هزاران میلیارد از پول مردم فقیری که نان شب هم ندارند ، در بانک های خارجی به اسم چند نفر انباشته بشود ؟
آیا این درست است که آن مادری که فرزندش را در راه انقلاب و این مملکت فدا کرده ، در خانه ای خرابه زندگی بکند و توان پرداخت پوش گاز آن را هم نداشته باشد ؟ این همان انقلابی بود که رهبرش با صراحت می گفت من تو دهن آمریکا میزنم و اکنون سران آن در اندیشه و حسرت پرواز مستقیم به واشنگتن هستند ؟
نه انقلاب درست است ، نظام همان است ، قوانین همان هستند ، این ما هستیم که عوض شده ایم ، رنگ پول گرفته ایم ؛ سبز و آبی...