می دانم از روزگار اکنون ما دلخوری

روزگار اکنون ما رنگی شده ، نه مثل رنگ تو که سرخ بود ، نه اینطور بگویم روزما رنگی رنگی ، رنگین کمان شده . هر کسی هر رنگی دلش میخاهد می شود ، انگار آفتاب پرست شده . زود رنگ ها را می بازند به یکی وفا نمی کنند ، می گویند نمی خواهیم امروزمان مثل دیروزمان باشد ، آخه تازگیا یاد گرفتیم حرفا رو هم مثل قرآن یه جور دیگه بفهمیم . آره این شده حکایت روز گار ما ، اما تو ای شهید می دانم که دلخوری از روزگار اکنون ما از زندگی ما ، از رنگ های ما ، آخر یک جوری شد که مجبور شدیم رنگ سبز علی و رنگ سرخ حسین رو هم بازی بگیریم ...

می دانم آنقدر دلخوری که نمی خواهی بیایی پیش ما ، حتی خابمان ... تو که بودی رنگ ها یکی بود ، بیرنگی؛ انگار مداد رنگی ها نبودند . انگار رنگ ها به تو باخته بودند . انگار رنگ ها شرمنده ی تو بودند ، اما اکنون چه !

رنگ ها فرصت جولان پیدا کرده اند ، این نباشد آن یکی ، سبز نباشد ، آبی بهتر است ...

می دانم از وضع ما از روزگار ما از زندگی ما از رنگ هایمان دلخوری ؛ حق داری ...

از انقلاب چه انتظاری داشتیم ...

جوونایی که ، ناکام شهید شدند ، مادرانی که داغ عزیز دیدند ، پدرانی که در حسرت دیدار دوباره فرزندشان ماندند و در آرزوی یک دیدار دوباره با فرزندشان سوختند و ساختند و عکس به بغل در تابوت گذاشته شدند . اما این خون ها و داغ دل ها و حسرت ها نتیجه دادند ، شاه رفت ، امام آمد ، انقلاب شد و بهمن 57 برای همیشه در تاریخ سربلند شد و همیشگی ماند . انقلابی زیبا ، که رنگین بون به خون شهدایش ، آینده را ترسیم می کرد ، مردم را امیدوار می ساخت ، و رهبری را نگران ؛ که نکند آنی شود که بعد رحلت پیامبر بر سر حکومت اسلامی که پیامبر (ص) آن را نهاده بود بیاید ! روز به روز مشکلاتی پیش میامد ، و امام با درایت آن ها را کنار می زد . پس از وی رهبر معظم انقلاب امام خامنه ای طلایه دار شدند .
با مشکلات مبارزه کردند ، تا به الان رسیدیم .
اما آیا انقلابی که امام ره ترسیم کرده بودند و مقام معظم رهبری و مردم انتظار داشتند این بود ؟ که هزاران میلیارد از پول مردم فقیری که نان شب هم ندارند ، در بانک های خارجی به اسم چند نفر انباشته بشود ؟
آیا این درست است که آن مادری که فرزندش را در راه انقلاب و این مملکت فدا کرده ، در خانه ای خرابه زندگی بکند و توان پرداخت پوش گاز آن را هم نداشته باشد ؟ این همان انقلابی بود که رهبرش با صراحت می گفت من تو دهن آمریکا میزنم و اکنون سران آن در اندیشه و حسرت پرواز مستقیم به واشنگتن هستند ؟
نه انقلاب درست است ، نظام همان است ، قوانین همان هستند ، این ما هستیم که عوض شده ایم ، رنگ پول گرفته ایم ؛ سبز و آبی...

فجر آزادی،‏ خوش ‏آمدی!

سلام برتو ای مطلع فجر! ای سپیده سحر، ای انفجار نور، خوش‏آمدی. خوش آمدی که با آمدنت غل‏های سنگین ازگردنمان فروریخت،زنجیرها از دست و پایمان گسیخت، کمرهای خمیده‏مان راست‏شد،برلب‏های پژمرده‏مان شکوفه‏های تبسم نشست، در قلب‏های سوخته‏مان‏گلبوته‏های عشق و امید روئید و برگونه‏های زردمان گلخنده‏های سرخ‏نمودار شد.
خوش آمدی که با مقدمت، عطرآزادی به جای بوی باروت در فضای‏میهن اسلامی‏مان پیچید. قفس‏ها شکسته شد و نفس‏ها از زندان سینه‏هارهایی یافت. خوش آمدی که با آمدنت، سوز و سرما از شهرو دیارمان‏گریخت، برفهای بهمن با حرارت ایمان و اخلاص، آب حیات شد.
خوش آمدی فجرآزادی! که با آمدن تو، امام آمد، امامی که بر سربیدادگران، خروش کلیم داشت و برجان امت، دم مسیح. کلامش بوی وحی‏داشت و طعم شیرین آوای انبیا. دم مسیحایی‏اش مردگان گورستان ترس‏و یاس را حیاتی نوین بخشید، قیامت‏بپا کرد، غباری عظیم‏برانگیخت، غباری که چشم «چپ‏» و «راست‏» را کور کرده است.

فجر صادق انقلاب

فاصله شب تاریک حکومت طاغوت، تا صبح روشن فجر صادق انقلاب،ده روز خدایی بود، شبهایش همه شب قدر، آری ... «دهه فجر»
پس از آن ده روز، سپیده «روشن جمهوری اسلامی‏» دمید.
«کلمه‏الله‏» بر فراز زمان جای گرفت و آن روز بزرگ، یکی دیگراز «ایام الله‏» ماندگار تاریخ شد.
کاخ‏هایی که به قیمت ویرانی کوخ‏ها برپا شده بود، به دست کوخ‏نشینان سقوط کرد و محشری عظیم از اراده مومنان مصمم و مشیت‏تحول آفرین خدا پدید آمد. دیو گریخته بود که فرشته در آمد.
امام، در پیام خدایی‏اش و با دم مسیحایی‏اش در شهیدآباد «بهشت‏زهرا» ، در «صور انقلاب‏» دمید و مردم را در عرصات حق و محشرنهضت، جان بخشید.

ریشه‌های کار کشته

یک گیاه بیابانی را تصور کن. می‌خواهی از ریشه در بیاوری‌اش؛ ولی هر چه سعی می‌کنی، کمتر نتیجه می‌گیری. انگار شرایط سخت و گرم و خشک بیابان، ریشه‌ها را ضخیم‌تر و عمقی‌تر کرده است. ریشه‌ها به هم می‌گویند: گیریم که هوا گرم و خشک است؛ گیریم آسمان با خاک اینجا قهر کرده و باران نمی‌بارد؛ مهم نیست، ما ریشه‌هایمان را آن‌قدر در دل خاک نفوذ می‌دهیم که قطره‌ای آب پیدا کنیم... . و همین کار را هم می‌کنند. ریشه‌ها به مثابه باورها و اعتقادات یک آدمی، عمیق و قدرتمند می‌شوند. این‌طور است که گیاه بیابانی را باید بی‌خیال شوی؛ وگرنه دست‌هایت از تیزی تیغ‌هایش آزرده می‌شوند. ریشه‌ها کاری به کمبود نیروها و امکانات ندارند. آنها تا جایی که می‌شود، نفوذ می‌کنند و نفوذ آنها در دل خاک، گیاه را راسخ‌تر می‌کند. ریشه‌ها، باورِ گیاهند.

آشتی با صبح

می‌دانم، آری می‌دانم؛ آن روز، پنجره‌ها برای آشتی با صبح، نفس تازه کشیدند.
آن روز، خوبی‌ها به صلیب کشیده شده بود و خون از پنجه استعمار چکّه می‌کرد و قفس، تنها جایگاه پرندگان بود؛ چون نغمه آزادی سرداده بودند.
می‌دانم، همان دقایقی که گوش‌ها به ضبط صوت چسبیده بودند، تا نوای باران را که چکه‌چکه می‌کرد و پلیدی‌ها را می‌شست، بشنوند.
چه شوری داشت، چه بلوایی شده بود و چه غوغایی می‌کرد؛ تکاپوی خفته که بیدار شده بود و دستانی که زانوی غم بغل گرفته بودند؛ حالا مشت شده بود.
تندتند ورق بود که بر سینه دیوار می‌چسبید: «آزادی...». و بطری بود که بمب می‌شد و حالا «شاهِ معکوسِ» روی دیوارها، تمام حشمت 2500 ساله را زمین می‌ریخت.
آن روز کودک بود که رهِ مردان خدا می‌پیمود و یک شبه مرد می‌شد؛ مردی که در کوچه پس کوچه‌های شهر، نوک سلاح‌ها در انتظار سینه پر تپشش کمین کرده بود.
پیرزن کنج حلبی‌آباد، دیگر از شاه سخن نمی‌گفت، سراغ از «آقا» می‌گرفت. می‌دانم؛ آری خوب می‌دانم شهدا، کف خیابان نماندند؛ دستانی آنها را بالا برد؛ اصلاً شهدا هیچ‌وقت زمین نمی‌مانند.
و می‌دانم، حالا پس از سی‌سال از آن روزها، سیب معطر آزادی در دست من است، من دانه سیب خواهم کاشت و درختی از نو خواهم رویاند.
آه، من تو را گم نخواهم کرد، «من همان دبستانی‌ای هستم که به من چشم امید بسته بودی.» من تو را گم نخواهم کرد هرگز، هرگز!

یاد شهیدان بخیر ...

بسم الله الرحمن الرحیم

بنام خدا وبا یاد شهیدانی که با خون خود به ما فرهنگ عشق و ایثارو شهادت آموختند ، عشق وشهادت را پیام آور شدند وتوحید وحرکت را راهنما.بیاد بنیان گزار جمهوری اسلامی امام خمینی(ره).

بیاد دارم که در سال 1357 انقلاب اسلامی ایران بدست مردم ورهبری امام خمینی (ره) جان گرفت وآتشی به جان رژیم شاهنشاهی انداخت که هنوز شعله های آن با چشم دل دیده می شود.